Επικήδειος λόγος για τον πατέρα μου Αλέξανδρο Ιωακείμ

28.09.2021

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας στην τελετή και θα ήθελα να εκφράσω εκ μέρους της οικογένειάς μου την αγαλλίαση που νιώθουμε από την αγάπη που μας δείχνετε αυτό το δύσκολο διάστημα….

Όλο αυτό τον καιρό μας αναφέρετε αφηγήματα καθημερινής ζωής που απαλύνουν τον πόνο μας και ταυτόχρονα φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής του.

Οι πρόγονοί μας από τα αρχαία χρόνια πίστευαν ότι η αρετή, η τιμιότητα και η προσφορά πρέπει να βραβεύονται, γιατί όπου βραβεύεται η αρετή, εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε πριν από 75 χρόνια στην Καλλιθέα Αττικής και διέπλασσε ένα χαρακτήρα έντιμο, ηθικό, γεμάτο από προσφορά και ευθύτητα.  Ήταν ένα άτομο κοινωνικό και ευαίσθητο για τα κοινά, για την πόλη την Πετρούπολη και ιδιαίτερα για τον πλησίον του.

Μέσα στην πορεία της ζωής του έκανε οικογένεια και με τη σύζυγό του συμπορεύτηκαν 52 χρόνια για να μεγαλώσουν τα δύο τους παιδιά και στη συνέχεια τα 5 τους εγγόνια. 

Η μεγάλη του αγάπη η θάλασσα, όπου το ναυτικό του φυλλάδιο το έβγαλε όταν ήταν έφηβος.  Ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης όντας 2^ος μηχανικός, στη συνέχεια ως στεριανός υπήρξε μηχανικός στην ΗΛΠΑΠ, και στην Coca Cola, όπου και συνταξιοδοτήθηκε. 

Υπερασπιστής των αδύναμων, προστάτης των παιδιών και υπέρμαχος της κατάργησης της παιδικής εργασίας, επαιτείας και εκμετάλλευσης υποστηριχτής του «χαμόγελου του παιδιού». 

Παράλληλα, συνδικαλιστής όπου επί των ημερών του στο σωματείο εργαζομένων κατάφερε να κερδίσει εργατικά προνόμια που εξασφάλιζαν ένα τίμιο μεροκάματο, ασφάλιση και προστασία για το δύσκολο και επικίνδυνο έργο των χειριστών μηχανημάτων. 

Η φροντίδα του για το περιβάλλον, για το αθλητικό γίγνεσθαι, για το ευ αγωνίζεσθε και τόσα πολλά.  Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που μου δίδαξε πως να παίρνω θέση στο κουλουάρ, τα μικρά μυστικά της εκκίνησης.  Ήταν πάντα εκεί να χειροκροτήσει τις αθλητικές πρωτιές της χώρας μας από όποια ομάδα κι αν προέρχονταν και παρ’ όλο που ήταν παθιασμένος παναθηναϊκός ήταν φίλαθλος και όχι οπαδός.

Ως πατέρας και παππούς ποτέ δε μας ξεχώριζε, σε όλους μοίραζε δίκαια και απλόχερα την αγάπη και τη φροντίδα του.

Η ζωή του όλη ήταν μακριά από τα πρέπει, πορεύονταν με την ηθική και τα θέλω της καρδιάς.

Οι φίλοι του είχαν μοναδική θέση στην καρδιά και στη ζωή του, ήταν γι’ αυτόν μέρος της οικογένεια που δημιούργησε.  Με ένα μαγικό τρόπο ήταν πάντα εκεί για όλους μας ακούραστος να μας διδάσκει ξανά και ξανά τα μυστικά που ο ίδιος είχε κατακτήσει με το πέρασμα των χρόνων και την εμπειρία της ζωής.   

Για μένα προσωπικά ήσουν ο ήρωάς μου, αυτός που …ναι κάνει λάθη, αλλά που ζητά την συγχώρεση,….. που αγαπά με πάθος την εργασία του και γίνεται άριστος με ότι καταπιάνεται, που προστρέχει στο κάλεσμα των συνανθρώπων του, που βοηθά, μα προπάντων δε σου λέει τι πρέπει να κάνεις, αλλά είναι ή ίδια του η στάση αυτή που σε διδάσκει την ίδια τη ζωή. …

Ήρθε η ώρα να σε αποχαιρετίσουμε λοιπόν, αγαπημένε μου πατέρα ….αν και είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ από κοντά μας και κάποιο τρόπο θα βρεις για να μας δείχνεις καθημερινά την παρουσία σου, ίσως μένα θρόισμα των φύλλων, ένα πέταγμα πουλιών θα μας συντροφεύεις πάντα.

Τέλος, ένας φίλος μου ανέφερε ότι:

Ο πατέρας μου είναι για τους μισούς ένας «Αναχωρητής» αναγκαστικά και για τους άλλους μισούς ένας «Ερχόμενος» και εκεί επάνω βρίσκονται πολλοί αγαπημένοι που τον περιμένουν.

Καλό σου ταξίδι πατέρα και καλή αντάμωση.